Траекторыя нэрвовага ціску
|
Кідаеш позірк на мяне дыяганальна. Табе 13. Ты – сама антыбрутальнасьць. А мне ўжо 33, дзяўчо, я злосны, брудны, каторы дзень баліць плячо і голас нудны. Але і я насустрач дню гляджу з хітрынкай, і юны позірк твой лаўлю, нібы разынку у чорным хлебе нашых дзён. Сэнтымэнтальнасьць яшчэ наведвае душу маю часамі. Ты засаромелася і вала- самі прыкрыла шматаблічны цік воч, вуснаў, шчочак... Глушу ў грудзях ільвіны рык і стаўлю про- чырк –. Я палюбіў цябе, дзяўчо, маніякальна, каб сьціхла хворае плячо, каб нешакальна жыцьцё працягваць, жыць далей з нэрвовым цікам і між наструненых грудзей зьвівацца сыкам, а потым ціха запаўзьці ў трохкутнік тваіх бэрмудаў і там навечна прарасьці сакральным цудам.
|
|